Of ik vooral foto’s wilde maken voor dit meisje zodat zij zich later deze dag zou blijven herinneren. Als jongste telg van het gezin wist eigenlijk niemand wat een meisje van zeven nu wel of niet onthoudt. Wat ze zich later daadwerkelijk zou kúnnen herinneren van deze dag van begraven van haar papa, plotsklaps overleden.
Ze mocht haar eigen kleren uitkiezen
en haar keuze was gevallen op haar roze jurk, roze schoenen én haar roze jas. Ze liep wat stilletjes door het huis, onder haar arm een onafscheidelijke knuffel. Alle grote mensen hadden het zo vlak voor vertrek vanuit het huis opeens druk. Nog even naar het toilet, toch nog wat extra zakdoekjes pakken, wie stapt er nu bij wie in de auto en misschien toch beter andere schoenen aan. Ze liep naar buiten, sprong een tijdje op de trampoline en kwam weer naar binnen.
Terug in de keuken zag ze plotsklaps
haar tante, moeder, grote broer en zus in een omhelzing staan. Ik zag haar bijna denken: en ik dan? En ze schoof rap en soepel onder een paar armen door en stond opeens waar ze wilde zijn: in het midden, omringd door gedeeld verdriet en de allerbelangrijkste liefdevolle armen. Dat is het moment van deze foto…
Ik las toevallig recent de volgende tekst: ‘Jaren zijn gekoppeld aan herinneringen. De kwaliteit van je leven bestaat uit herinneringen’, aldus huisartsWalter Schrader in het blad ‘Zin’.
Laat het meisje in het roze dan op deze verdrietige dag ook mooie en liefdevolle herinneringen hebben gemaakt. Een album met foto’s welke ze af en toe kan bekijken en dat ze weer kan zíen hoe het was, waar zíj was en hoe enorm ze bij alles betrokken werd.
