“Wil jij dinsdag as. de uitvaart van een mevrouw fotograferen en dan beginnen op de manege welke zij met veel passie bijna haar halve leven heeft gerund? Er staat die ochtend op de parkeerplaats van de manege een erehaag en mevrouw rijdt daar dan voor de laatste keer tussendoor”.
Ik kan die dag gelukkig en wil heel graag dit mooie en ook bijzondere afscheid voor de familie vastleggen.
Mevrouw heeft naast zes kinderen een flink aantal kleinkinderen. In mijn eigen familie zit er ruim 22 jaar tussen het oudste en jongste kleinkind en ik denk dat dit niet veel scheelt met de samenstelling binnen deze familie. In deze heerlijke mix van leeftijden zie ik dat groot zich over klein ontfermt en heb ik in deze warme en betrokken familie geen idee welk kind bij welke ouder hoort.
De familie loopt achter de rouwauto terwijl mevrouw haar ereronde over de parkeerplaats van de Manege maakt. Een flink aantal paarden en belangstellenden vormen de erehaag. Vervolgens rijden we in rustig tempo door naar de prachtige kerk waar de afscheidsdienst plaats vindt. Tijdens de dienst loopt een van de jongste nazaten een aantal keren heen en weer tussen zijn ouders en ‘de andere opa en oma’ en meldt dan even netjes dat hij er weer aan komt. Gedurende dit verplaatsen staat hij zo af en toe even stil bij iets wat hem opvalt. Mooi te zien hoe de diverse gasten, naast de serieuze reden van hun komst, een lach op hun gezicht krijgen bij het zien en volgen van dit vrije kind.
Na de dienst dragen zonen en schoonzonen de kist en nemen de kleinkinderen de vele royale boeketten en kleurrijke bloemenkransen mee naar het graf. Het onbevangen vrijbuitertje ontfermt zich over een flinke bos bloemen. Bij het graf aangekomen, met het boeket half op de knieën, legt hij deze op de grond en gluurt snel even over de rand van het graf, want het is toch wel een hele diepte waar oma straks in komt te liggen.
Jonge kinderen rouwen anders dan volwassenen en zijn vaak vooral verdrietig omdat de mensen rondom dit zijn. Even later rennen ze weer vrolijk rond en verheugen zich op de condoleance omdat daar lekker eten en drinken klaar staat. Natuurlijk verschilt dit per kind en ook per situatie, want wanneer oma ook een oppas- of logeer oma was, kan het gemis weer anders zijn.
Ik weet nog van mijn jeugd dat ik niet mee naar mijn oma’s begrafenis mocht, want daar was ik te jong voor. Toen wij de zondag daarop als altijd met ons gezin bij opa en oma op de koffie gingen was er alleen nog maar een opa en bleek oma heel gelukkig in de hemel…
Bij de hier beschreven familie was van twijfel over de aanwezigheid van jonge kinderen geen sprake. Ik voelde mij enorm welkom en denk met warmte terug aan deze grote en bovenal liefdevolle familie.
Zo herkenbaar dit, je omschrijft het zo mooi en intens liefelijk. Herinneringen blijven maar worden vager omdat je geen herinneringen meer maakt, hierdoor zijn de foto’s mooie herinneringen niet alleen van de periode na het overlijden maar ook de foto’s van daarvoor. Liefde blijft in je lijf en neem je mee en straal je uit.
Dank lieve Margriet!
Lieverd jij weet liefde te vangen. Trots op jou manier van denken en kijken?
Dank voor je altijd zo fijne en betrokken reacties!